Voor de afgelopen training van taalcoaches heeft de trainer een prachtige en ontroerende ode aan de taalcoach geschreven.
Je zit aan een tafel
Twee stoelen, twee werelden, één taal die nog moet landen
Twee levensverhalen die elkaar even raken —
verschillend van oorsprong, maar verbonden in het nu
Er ligt een schrift, een pen, een glimlach
Soms in stilte
Soms – is het zoeken naar een woord dat net buiten bereik lijkt
Je bent geen docent, geen tovenaar,
maar iemand die luistert, herhaalt,
een zin bouwt met geduld als fundament
Je weet dat taal meer is dan woorden —
het is durven spreken, durven struikelen,
durven lachen om je eigen accent
Je bent een gids zonder kaart,
een metgezel in de verwarring,
iemand die zegt: “We begrijpen elkaar al een beetje, toch?”
We proberen het tenminste en dat is de basis van alles
Jij, de taalcoach
Jij bouwt bruggen van klanken,
van koffie en gebaren,
van aandacht die niemand hoeft te verdienen
En juist nu —
in een tijd die vaak schreeuwt,
die sneller oordeelt dan begrijpt,
ben jij zacht van stem maar sterk van hart
Af en toe kritisch en streng, maar altijd met een open hart
Je gelooft in wat mensen kunnen worden
en geloof in elkaar doet wonderen
Je kiest voor verbinding,
tegen de stroom in van wantrouwen en vermoeidheid
Jij laat zien wat samenleven betekent:
niet in grote woorden,
maar in kleine daden,
week na week, zin na zin
Dankjewel dat je tijd geeft –
dat je ruimte maakt
dat je gelooft in groei die traag gaat, maar diep wortelt
Dankjewel dat je leert zonder les,
dat je onderwijst zonder cijfers,
dat je laat zien hoe taal mensen mens maakt
Voor elke vrijwilliger, elke coach,
die de wereld met woorden groter maakt —
en de samenleving een beetje lichter
want aan elke tafel komen twee levensverhalen samen,
en juist daar begint begrip
– Demi Kleinmeulman
